Proclamatie

26 juni 2014 tijd om naar de proclamatie van de oudste dochter te vertrekken, ietwat geïrriteerd want de Rode Duivels spelen. Wist ik veel wat mij te wachten stond, hoe 3 uur later het WK volledig naar de achtergrond zou zijn verdwenen.

Door omstandigheden heb ik nooit mijn diploma behaald, ik moest gaan werken, geld verdienen, studeren kost geld en dat was er niet of toch niet om studies te betalen. Door de jaren heen heb ik meer dan één keer ondervonden hoe groot het struikelblok is om geen diploma te hebben, ik wist wat ik deed, ik ben niet dom, heb een stevig stel hersenen in mijn hoofd zitten, maar niet het papiertje om het te bewijzen. Toch heeft het mij nooit niet tegengehouden om te blijven gaan en te blijven doorzetten en te tonen wat ik in mijn mars heb. Dankzij die vastberadenheid heb ik nu toch een mooie job bij FOD Justitie en blijf ik hard werken om mijn diploma te halen via de middenjury.

Mede daardoor heb ik mijn kinderen altijd op het hart gedrukt hoe belangrijk het is om een diploma te hebben. De oudste heeft in het eerste secundair haar rebelse periode gehad en de schoolresultaten waren ernaar. Beetje bij beetje nam ik haar alles af wat haar lief was zolang haar schoolresultaten kelderden, op gegeven moment zei ze zelf, wat ga je mij nu nog afnemen, ik heb niets meer. Geen nood, zei ik, ik vind wel iets. Maanden geleden hoorde ik haar tegen iemand zeggen:”Dat ik zo mijn best doe op school heb ik aan mijn mama te danken, zij heeft er altijd op gehamerd hoe belangrijk school is en is mij ook steeds blijven motiveren en steunen.” Op dat moment wist ik dat het allemaal iets waard is geweest.

Bon, proclamatie dus, na de obligatoire plichtplegingen komt dus de diploma uitreiking. Haar naam wordt afgeroepen “Emily De Boeck, geslaagd met onderscheiding, tevens wint zij ook de prijs voor, beste schoolresultaat, beste geïntegreerde proef en beste in het vak toegepaste informatica”, geloof mij, op dat moment staat je wereld even stil, dat moment wil je voor eeuwig vasthouden en in een flits zie je het beeld van dat kleine hoopje weerloze mens, nu 18 jaar geleden die nu glunderend haar diploma en prijzen in ontvangst neemt. Hier bestaan geen woorden voor.

Ons Emily is altijd al een doorzetter geweest, klein maar dapper met een doel voor ogen, een ijzeren wil en een stevig stel hersenen, een wijf met ballen aan haar lijf, als ik het zo mag omschrijven. De voorbije week behaalde ze haar diploma en haar rijbewijs. Ik zou dan ook niet fierder kunnen zijn, haar diploma is ook een beetje mijn diploma en binnen drie jaar is de volgende diploma uitreiking aan de beurt, waardoor ik ook weer een beetje diploma krijg.

De Rode Duivels die hebben uiteindelijk hun wedstrijd gewonnen, maar mijn belangrijkste wedstrijd was een uur daarvoor al gewonnen, op het moment dat Emily haar diploma in ontvangst nam.

Op naar de volgende diploma uitreiking in 2017 😉

Rookvrije stadions

Eindeloze discussies heb ik er de laatste dagen al opzitten, en wat me opvalt is dat ik begrip heb voor de meningen van de niet-rokers maar dat dat begrip omgekeerd ver zoek is. Geen enkel argument is geldig voor hen, rokers zijn parasieten, stinkende subjecten die zo vlug mogelijk moeten verbannen worden en hoe verder van de niet-rokers, hoe liever.
Een mens zo er zowaar een minderwaardigheidscomplex van krijgen 😦

Dus ja, het aankomende rookverbod in het stadion is een serieuze doorn in mijn oog, wat is hier het doel van, we zitten verdomme allemaal in de buitenlucht. Toch heb ik begrip voor de niet-rokers, maar moet het nu weer zo drastisch ?? Volg dan het voorbeeld van KAA Gent en maak een rookvrije familietribune, wat ik trouwens een geweldig idee vind. Maar nee, we viseren de rokers wel weer, als ge wil roken, doe dat dan maar op een ander waar ik er geen last van heb. En dan is men verwonderd dat de maatschappij verzuurd is 0_o

Aan diegenen die nu op de barricades staan te juichen om het rookverbod, jullie beseffen toch dat jullie bijdragen aan de onverdraagzame maatschappij van vandaag. En ja, ik begrijp dat jullie last hebben van ons roken, maar gun ons dan een speciaal rokers vak in plaats van ons gewoon volledig te bannen naar één of anders glazen hok, plezant zenne, wij voelen ons echt geliefd , DUH

En wat dan met alcohol ?? Ik heb nog geen vechtpartij zien ontstaan omdat iemand agressief was geworden van teveel sigaretten te roken, teveel alcohol integendeel, daar heb ik al veel dingen zien aan kapot gaan. En van teveel alcohol wordt je ook ziek zenne, levercirrose oa, maar nee, daar gaan we niet over beginnen hé.

Weet je wat, steek jij maar lekker je hoofd in het zand met een pintje in de hand, we zullen wij wel fier rechtop blijven roken,tenminste waar we dat nog mogen, wetende dat het niet goed is voor ons. En terwijl jij dan met je zatte botten een ongeval veroorzaakt, zullen wij nog een sigaret roken. Wat zegt u, niet iedereen kruipt dronken achter het stuur, awel, niet alle rokers steken een sigaret op in het bijzijn van kinderen.

Oh ja, potato potatoe, veeg voor uw eigen deur en als die proper is moogt ge van mij gerust  voor de mijne komen vegen, al vrees ik dat het daar dan lang vuil zal blijven liggen.

Arrogant, awel het is gepermitteerd.

De voorbije weken zag ik geregeld de commentaar (kritiek) passeren dat Anthony Vanden Borre arrogant is en even vaak ergerde ik mij aan die kritiek.

9 juli 2013, de oudste dochter en ik maken ons op om naar Walhain-een gehucht tussen Gembloux en Waver- te gaan om er een oefenmatch tegen Anderlecht te gaan volgen als voorbereiding op het nieuwe seizoen.

Om een lang verhaal kort te maken zijn we daar beland op de eretribune, de tickets waren besteld en bevestigd maar eens daar aangekomen waren ze blijkbaar zoek. Na in een Franse coleire te zijn geschoten, ik had toch wel ettelijke kilometers achter de rug, zijn we dus beland op de eretribune. Wat ik mij nog herinner van die match is dat vooral Nabil Jaadi toen indruk op mij heeft gemaakt en het was ook de laatste wedstrijd van Tom De Sutter voor paars-wit.

Ik denk dat er zelfs doelpunten waren van Cyriac en De Sutter, maar pin me daar niet op vast, waar ik het vooral over wil hebben is na de wedstrijd.

De scheidsrechter fluit af, de spelers begeven zich naar de kleedkamers tegemoet gelopen door tientallen kinderen voor foto’s en handtekeningen te bemachtigen, ik probeer vooral de dochter te volgen die Praet aan het volgen is en in mijn ooghoeken hou ik Anthony in de gaten. Als oud-gediende Anderlecht supporter ben ik vooral benieuwd hoe hij er momenteel aan toe is. Groot was mijn verbazing toen ik hem zag, ik kan het niet mooi omschrijven dus dan maar recht voor de raap, papperig, niet in vorm, gewoonweg vet. Waar was die vinnige ket naartoe van enkele jaren geleden, kreeg deze speler nog een tweede kans van Van Holsbeeck en co. Toch was mijn nieuwsgierigheid groot, welke mooie voetbalmomenten had hij ons in het verleden niet geschonken en Anthony bleef een speciaal plekje in mijn hart bewonen, nostalgie zeker. Dus stapte ik recht op hem toe en zei heel eerlijk tegen hem dat ik blij was dat hij terug was, hij beantwoorde met een zichtbaar opgeluchte “merci” en een stralende glimlach, één van de weinige keren dat ik hem zo vrij heb zien glimlachen en ik werd er oprecht een beetje blijer van. Wat er toen volgde zal ik nooit meer vergeten.

Terwijl de rest zich een weg naar de kleedkamer aan het wurmen was, begon Anthony rondjes te lopen met in zijn kielzog tientallen kinderen, ik kreeg er spontaan de beelden van Rocky in mijn hoofd. Hij bleef maar rondjes lopen, ondertussen was de rest al tot in de kleedkamer geraakt en toen een tijdje later de eerste speler gewassen naar buiten kwam, repte Anthony zich naar de douches om samen met de rest op de tijd te vertrekken.

Ik kan u verzekeren, die dag heb ik een eindeloos respect gekregen voor Anthony en heb toen ook tegen de dochter gezegd, die komt er wel, let op mijn woorden, daar gaan we nog van horen. Maanden later, op Neerpede na een open training, sprak ik hem terug aan. Weet je nog? Ja, toen op Walhain, antwoordde hij meteen, ik ben ook blij dat ik terug ben, gevolgd door weer die stralende glimlach van wederzijds respect. En meer hoeft dat niet te zijn, ik ga die “Walhain historie” niet eindeloos herhalen of blijven op teren. Maar ik wou ze wel even delen om de criticasters de mond te snoeren. Hoe meer ze hem arrogant gaan noemen, hoe meer hij op ballen zal gaan staan en ik vind het heerlijk!!  Ik vind het soms spijtig dat ik hem te weinig zie lachen, maar ik begrijp hem wel.

Dus dat hij soms “arrogant” is, zoals sommige het willen noemen, awel, van mij mag hij, hij heeft het recht verworven om kieskeurig te zijn en om aan iedereen te tonen dat hij er terug staat.  Amper een jaar later zit hij in Brazilië met de Rode Duivels, de bekroning op het harde werk. Geloof me, had u hem toen op Walhain gezien, u zou het nooit gedacht hebben.