Onmacht

Sinds zondagavond kookt mijn bloed, en het wordt alleen maar erger. Circa 300 mensen die opkwamen voor onze rechten, worden uitgemaakt voor crapuul, facisten, racisten en wat nog allemaal. Stilletjesaan sijpelen er berichten door van mensen die aanwezig zijn en een ander beeld schetsen van de voetbal hooligans die alleen maar hun steun kwamen betuigen, maar die interesseren de media niet. Nee, het is gemakkelijker én sensatierijker om ze af te schilderen als een bende beesten met niks van normbesef.

Wel ik ken één van die zogenaamde ‘beesten’ persoonlijk, één die als eerste vroeg hoe het met mijn zoontje was toen hij in het ziekenhuis lag met een  longontsteking. Ook één van de eersten die er zal staan als ik ooit in de problemen zit. Maar dat is ook geen sensatienieuws he.

Ik vraag mij af waar de media zit als onze eigen politiediensten worden aangevallen als ze een terrorist arresteren?

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben geen racist, mijn eigen schoonbroer is een Tunesiër, net zoals de Casuals geen racisten zijn. Zij hadden alleen het lef om te zeggen en op te komen voor wat veel Belgen denken. En dit is hun dank. Natuurlijk spelen de politici daar graag op in, want zij zijn gewoon dat de brave Belg altijd maar blijft ja knikken.

Laat jullie niet in de luren leggen door onze politici, ga geen mensen veroordelen die je niet kent en geloof niet blindelings wat de media je voorschotelt. Neem een voorbeeld aan de Casuals die het aandurfden om op straat te komen voor onze rechten. De volgende keer dat ze op straat komen zal ik er mij als eerste bij aansluiten.

En dan al die zever over dat ze niet op de hoogte waren. Laat me niet lachen. Toen ik de beelden op het nieuws zag was “potteken krabsla” de eerste die ik in beeld zag staan. Om niet op de hoogte te zijn was de politie er dan toch wel snel bij.

Een verhaal heeft altijd twee kanten, doe dan ook de moeite om de twee kanten te lezen of te horen en trek dan conclusies. De situatie is uit de hand gelopen, maar daar hebben meerdere partijen schuld aan. Ik, als Belg zijnde, ben fier dat er tenminste één groep wou opkomen voor onze rechten. En mag ik ook nog even opmerken dat er tussen de Casuals mensen zitten met een “bruin” kleurtje, dus ga uwe zever van racisten ergens anders verkopen.

Casuals against terrorism, mijn steun hebben jullie !!!!

Arm Anderlecht

In eerste instantie wou ik als titel “Arm Belgisch voetbal” nemen. Maar daarmee zou ik onrecht aandoen aan KAA Gent, want zij houden onze Belgische trots wél hoog op Europees niveau.

Goed, Anderlecht dus, triestig, geen werklust, beschamend, en zo kan ik nog even doorgaan.
Besnik Hasi haalt verschillende excuses aan, wel sorry, de tijd van excuses is voorbij. Het is tijd voor reactie en liever vandaag als morgen.

Als Anderlecht supporter doet het pijn om onze geliefde ploeg aan het werk te zien. Het is toch niet normaal dat je al richting Astridpark vertrekt jezelf afvragend: “Wat gaan we vandaag te zien krijgen.”

Is Hasi de grip op zijn ploeg verloren? Lopen er daar een paar teveel rond met een te hoge dunk van zichzelf? Feit is dat het falen van een ploeg niet aan één enkel persoon ligt. Velen op Neerpede moeten eens dringend in de spiegel kijken en zichzelf in vraag stellen.

Ik lees dat Herman Van Holsbeeck de meegereisde supporters naar Baku financieel wil vergoeden. Een prachtig iniatief, echt waar. Maar sta mij toe meneer Van Holsbeeck,u een tip te geven. Anderlecht hoeft helemaal niet op te draaien voor die financiële vergoeding, hou dat maar van het loon af van de spelers. Tref hen waar het pijn doet. En reken er gerust maar wat interesten bij 😉

Wilt u aub meneer Van Holsbeeck, er terwijl ook even bij de spelers inpepperen dat er duizenden supporters in het Constant Vanden Stock stadion, nu al een tijdje zitten te wachten op een sportieve vergoeding. Het is vijf voor twaalf, nee, schrap dat, het is vijf na twaalf !!!!

Hoe dan ook offeren wij zondag weer een deel van ons vrij weekend op, om onze ploeg aan te moedigen, want dat is wat echte supporters doen, in goede en kwade dagen.
En maandag gaan wij werken voor veel minder loon dan u allemaal lieve Anderlecht-spelers. Denk daar maar eens over na. Want niet werken, is geen loon en geen loon is geen geld voor de voetbal. Zie je waar we naartoe willen ? Ik denk het wel he.

Tijd dat jullie enig respect tonen naar de supporter toe, tijd dat jullie de liefde voor het voetbal en voor de club tonen op het veld. Tijd dat jullie werken voor jullie riant loon !!!

O Anthony

Toen ik deze morgen de eerste krantenkoppen zag, was mijn eerste reactie “o Anthony”. De hele dag heb ik de reacties op het interview van Anthony Vanden Borre gevolgd. Sommige zijn ronduit beledigend en vernederend. Andere zijn dan weer bemoedigend en positief.

Titels als “Dom, dommer, Anthony” of “Hoe dom kan je zijn” doen mijn haren rechtkomen. En de hele heisa is natuurlijk koren op de molen voor de anti-anderlechtbestuur aanhangers. Alleen, daar gaat het nu niet over. Als ik goed lees brengt Anthony zelfs nog heel veel respect op voor Herman Van Holsbeeck. Dus stop om het interview te misbruiken om jullie ongenoegen in de verf te zetten. Het gaat niet over jullie, het gaat over Anthony !!!

Wat brengt een “kind van het huis” eraan toe om zo een dingen te zeggen. Dan moet er toch ergens iets goed mis zijn. Je ploegmaats van “janetten” verwijten is niet meteen een slimme zet, maar als je dan al de derde speler bent die de mentaliteit in de kleedkamer aanklaagt…tja, dan moet er toch wel iets van aan zijn.

Nu, in alle eerlijkheid, als ik of wie dan ook, zijn werkgever zo openlijk in diskrediet brengt, dan mag ik dezelfde dag nog mijn C4 gaan ondertekenen. En ik ga werken voor veel minder in de maand. Dus nee, ik keur het niet goed. Maar ja, ik kan er begrip voor opbrengen.

Ik begrijp de frustratie van Anthony, alleen heeft hij het een beetje verkeerd aangepakt. Langs de andere kant, nu zijn ze in Neerpede wel wakker geschud. Gaan ze zondag antwoorden op veld? Goed zo !!! Maar dat antwoord moet elke wedstrijd opnieuw blijven komen en niet enkel nu zondag.

Conclusie: van dit hele gedoe wordt eigenlijk niemand beter. Anthony heeft alle krediet verspeeld en Anderlecht heeft er een schandaal bij.

Stop met op Anthony zijn kap te zitten en stop met het bestuur te verwijten. Vier titels op zes jaar, jullie vergeten blijkbaar heel snel. Zowel Anderlecht als Anthony hebben nu, meer dan ooit, de steun van de supporters nodig. Nu, meer dan ooit, is het de moment om te bewijzen dat je geen successupporter bent maar eentje in goede én kwade dagen !!!

Lose the drama

De voorbije tijd heb ik ondervonden dat het van mij afschrijven, therapeutisch werkt, dus here we go…

Al mijn vrije tijd gaat naar voetbal, het is mijn ontspanning, mijn ontsnapping uit de dagelijkse realiteit, mijn “me time”. Het enige wat dan telt is paars-wit en het altijd weer blij weerzien met de paarse vrienden en laat het nu net dat zijn waar het schoentje wringt.
Mijn wederhelft verwijt mij soms dat ik te naïef ben…en ik moet hem deze keer gelijk geven. Mijn vrienden weten wat ze aan mij hebben, als ik kan helpen, dan doe ik dat, roddelen is niet echt aan mij besteed, begrijp me niet verkeerd, ik ben niet heiliger dan de Paus, maar echt zo constant roddelen, nee, merci, ik heb het al druk genoeg met mijn eigen leven. En op de voetbal wil ik ook echt gewoon genieten van de voetbal, niks meer niks minder.
Ik ben een vergevingsgezind persoon, iedereen verdiend een tweede kans, nou ja, bijna iedereen. Als je op een gegeven moment te weten komt dat een vriendschap eigenlijk alleen maar gebaseerd is op leugens, leugens en nog eens leugens… Nou, dat komt hard aan. En het is de afgelopen dagen nog geen moment uit mijn gedachten geweest, teveel volgens mij.
Ik heb diep gezeten door het verraad, heb er enorm in afgezien en mij honderd duizend keren afgevraagd: waarom?
Iemand die je maandenlang belogen en bedrogen heeft, zo iemand hoef ik niet in mijn leven. Ik wil dit van mij af hebben voor de voetbal terug begint, ik wil onbezorgd naar het Astridpark trekken met enkel stress voor de wedstrijd.
Dus Sheila, lose the drama and get on with it.
Mijn vertrouwen heeft een serieuze deuk gekregen, bij het muurtje is weer een laagje bij gebouwd maar ik ga niet toelaten dat dit een schaduw werpt op mijn voetbalpassie.

Nog één ding:

What goes around, comes around. Karma is a bitch 😉

“Golden” purple youth

Je kan er niet omheen, tv, kranten, radio, allemaal hebben ze de mond vol over de Champions League wedstrijd van Anderlecht tegen Arsenal. En begrijp mij niet verkeerd, het was fenomenaal, ik kreeg terug kippenvel toen ik de beelden daarnet terug zag op tv. En toch, toch wringt er iets. Nergens in het vtm nieuws is er bericht gepasseerd over de paarse U21. En dat vind ik héél spijtig.

Deze jonge groep wint zijn drie laatste Champions League wedstrijden, tegen Dortmund thuis, Arsenal thuis en uit en staat aan kop van hun groep en toch moet je al goed zoeken om ergens een bericht te vinden.

Het deed mij enorm veel deugd toen een vriendin mij vertelde dat de paarse U21 een verdiend applaus kregen van de paarse supporters toen ze het Emirates Stadion binnen gingen om de wedstrijd van de A-kern te volgen, het zal hen ook enorm veel deugd gedaan hebben. Het is nu eenmaal zo dat de A-kern met de meeste aandacht gaat lopen, maar wat deze jonge beloften al drie wedstrijden neerzetten in de Champions League, verdiend ook aandacht. Dus vandaar, een blog om hen eens in de bloemetjes te zetten.
Van mij krijgen ze een staande ovatie !!!

En maandag zijn we weer op post voor de thuiswedstrijd tegen Kortrijk. En weet je, die jongens appreciëren dat echt, die weten op den duur wie er geregeld naar hun wedstrijden komt kijken en voelen zich niet te beroerd om na de wedstrijd naar u toe te stappen om goeiendag te komen zeggen. En daarvoor alleen al heb ik enorm veel respect.
Ik kan nog uren doorgaan over de pareltjes die bij onze beloften rondlopen en die staan te springen om toe te treden in de A-kern. Maar een goede raad, wacht niet om ze aan het werk te zien tot ze bij de A-kern zitten, je kan ze nu ook al aan het werk zien en zij zullen je aanwezigheid op prijs stellen 😉

Well Done Purple U21 !!!! You are the future of Anderlecht !!!!

Tot maandag mannen 😉

De 12de man

Opstaan met een kater, zonder 1 druppel alcohol te drinken, het kan….een voetbalkater dan wel.
Man man man, wat was met dat gisteren, van de hemel naar de hel in twee minuten. Het ligt nu al de hele dag zwaar op mijn hart, maar het heeft geen zin. We kunnen huilen, roepen, tieren om de gemiste kans, we kunnen er niets meer aan veranderen. Ons dan maar rechttrekken aan de goeie dingen die we gezien hebben. En voor één keer wil ik het niet hebben over de spelers, maar over de supporters.

Een Champions League match is altijd al iets bijzonder en onze tegenstander, Arsenal, is een topploeg dus waren er geen te grote verwachtingen gekoesterd maar dat hield de supporters niet tegen om hun ploeg aan te moedigen.

De Champions League hymne weerklinkt door een uitverkocht Constant Vanden Stock Stadion, altijd weer een kippenvel moment, supporters zijn ter plaatse, de spelers op het veld, let the show begin.
Van bij de eerste baltoets stond de volledige paars-witte aanhang te zingen en te brullen alsof er hun leven van afhing. Goede passes werden aangemoedigd met applaus. Altijd werd er wel ergens een lied ingezet, dat de rest dan volledig mee ten einde brulde. Het was alsof onze paarse jongens op het veld voortgestuwd werden door al dat enthousiasme, ze vlogen over het veld. De wedstrijd thuis tegen Arsenal was zowel een streling voor het oog als voor het oor.
Dus laten we het drama van gisteren even vergeten, sluit de ogen en denk aan de ambiance en de sfeer van gisterenavond in het stadion, zalig toch. Jullie krijgen allemaal één voor één een staande ovatie.
We blijven fier op onze ploeg, wat er ook mag zijn, maar ik ben vandaag vooral fier op onze 12de man.

Wat ik eigenlijk gewoon wil zeggen is:

“Supporters, jullie waren gewoon fantastisch!!!”

Bedankt voor een geweldige avond. Afspraak zondag tegen Standard. #COYM #WeAreAnderlecht

Fouille

Ik ga mij niet meer bezighouden met de transfer van Defour, daar is de afgelopen dagen al genoeg om te doen geweest. Wat ik belangrijk vind is dat de dialoog tussen de supporters en het bestuur van RSCA onlangs is opgestart en hopelijk blijft die dialoog ook in de toekomst duren.
Waar ik heb wel wil over hebben is de fouille die voorafging aan de open training vorige woensdag. Een aantal mensen waren nogal verbolgen over het feit dat die fouille gebeurde. Awel, ik niet, mijn kinderen waren mee, dus liever een fouille dan dat er ernstige opstootjes waren met al die kinderen die aanwezig waren. Ik was aanwezig op de open training en ik had een goed gevulde rugzak mee vol fotomateriaal en ik ben niet gefouilleerd of heb ook mijn rugzak niet moeten opendoen, mijn kinderen waren mee en ook zij zijn niet gefouilleerd geweest. Of ik die fouille een goede zaak vind, ja, eerlijk gezegd wel.
De afgelopen dagen heb ik ook de reacties gevolgd omtrent de transfer van Defour op twitter en facebook en ik moet zeggen dat sommige reacties van supporters mij echt wel deden schrikken. Ze dreigden echt met open trainingen te verstoren, al dan niet met geweld. Nogmaals, ik ga mij niet meer uitspreken over het waarom. Feit is dat de schrik er toch wel een beetje inzat en blijkbaar ook bij het Anderlecht bestuur.
Ik heb niets ondervonden van de fouille, ik heb het vooral horen vertellen van de supporters tijdens de training. Eerst was er sprake dat alle supporters het terrein moesten verlaten voor de spelers heb veld verlieten, maar eens duidelijk werd dat het een gewone open training ging worden, zonder opstootjes of protestactie werd die maatregel bijgestuurd en hebben de spelers na de training gewoon handtekeningen uitgedeeld.
Ik begrijp dus eerlijk gezegd niet waarom er zoveel heisa was rond die fouille, beter voorkomen dan genezen toch en zeker met al die kinderen die aanwezig waren. Had het misgelopen zou het een hele heisa geweest zijn dat Anderlecht meer veiligheidsmaatregelen had moeten nemen.
Sommige gaan nooit tevreden zijn en gaan elke gelegenheid aanpakken om kritiek te kunnen geven, dat is hun goed recht, maar verwacht niet dat iedereen die mening deelt.
Iedereen heeft recht op zijn mening en mag die ook verkondigen. Kritiek geven is gemakkelijk maar soms zit er meer achter dan je ziet.

Proclamatie

26 juni 2014 tijd om naar de proclamatie van de oudste dochter te vertrekken, ietwat geïrriteerd want de Rode Duivels spelen. Wist ik veel wat mij te wachten stond, hoe 3 uur later het WK volledig naar de achtergrond zou zijn verdwenen.

Door omstandigheden heb ik nooit mijn diploma behaald, ik moest gaan werken, geld verdienen, studeren kost geld en dat was er niet of toch niet om studies te betalen. Door de jaren heen heb ik meer dan één keer ondervonden hoe groot het struikelblok is om geen diploma te hebben, ik wist wat ik deed, ik ben niet dom, heb een stevig stel hersenen in mijn hoofd zitten, maar niet het papiertje om het te bewijzen. Toch heeft het mij nooit niet tegengehouden om te blijven gaan en te blijven doorzetten en te tonen wat ik in mijn mars heb. Dankzij die vastberadenheid heb ik nu toch een mooie job bij FOD Justitie en blijf ik hard werken om mijn diploma te halen via de middenjury.

Mede daardoor heb ik mijn kinderen altijd op het hart gedrukt hoe belangrijk het is om een diploma te hebben. De oudste heeft in het eerste secundair haar rebelse periode gehad en de schoolresultaten waren ernaar. Beetje bij beetje nam ik haar alles af wat haar lief was zolang haar schoolresultaten kelderden, op gegeven moment zei ze zelf, wat ga je mij nu nog afnemen, ik heb niets meer. Geen nood, zei ik, ik vind wel iets. Maanden geleden hoorde ik haar tegen iemand zeggen:”Dat ik zo mijn best doe op school heb ik aan mijn mama te danken, zij heeft er altijd op gehamerd hoe belangrijk school is en is mij ook steeds blijven motiveren en steunen.” Op dat moment wist ik dat het allemaal iets waard is geweest.

Bon, proclamatie dus, na de obligatoire plichtplegingen komt dus de diploma uitreiking. Haar naam wordt afgeroepen “Emily De Boeck, geslaagd met onderscheiding, tevens wint zij ook de prijs voor, beste schoolresultaat, beste geïntegreerde proef en beste in het vak toegepaste informatica”, geloof mij, op dat moment staat je wereld even stil, dat moment wil je voor eeuwig vasthouden en in een flits zie je het beeld van dat kleine hoopje weerloze mens, nu 18 jaar geleden die nu glunderend haar diploma en prijzen in ontvangst neemt. Hier bestaan geen woorden voor.

Ons Emily is altijd al een doorzetter geweest, klein maar dapper met een doel voor ogen, een ijzeren wil en een stevig stel hersenen, een wijf met ballen aan haar lijf, als ik het zo mag omschrijven. De voorbije week behaalde ze haar diploma en haar rijbewijs. Ik zou dan ook niet fierder kunnen zijn, haar diploma is ook een beetje mijn diploma en binnen drie jaar is de volgende diploma uitreiking aan de beurt, waardoor ik ook weer een beetje diploma krijg.

De Rode Duivels die hebben uiteindelijk hun wedstrijd gewonnen, maar mijn belangrijkste wedstrijd was een uur daarvoor al gewonnen, op het moment dat Emily haar diploma in ontvangst nam.

Op naar de volgende diploma uitreiking in 2017 😉

Rookvrije stadions

Eindeloze discussies heb ik er de laatste dagen al opzitten, en wat me opvalt is dat ik begrip heb voor de meningen van de niet-rokers maar dat dat begrip omgekeerd ver zoek is. Geen enkel argument is geldig voor hen, rokers zijn parasieten, stinkende subjecten die zo vlug mogelijk moeten verbannen worden en hoe verder van de niet-rokers, hoe liever.
Een mens zo er zowaar een minderwaardigheidscomplex van krijgen 😦

Dus ja, het aankomende rookverbod in het stadion is een serieuze doorn in mijn oog, wat is hier het doel van, we zitten verdomme allemaal in de buitenlucht. Toch heb ik begrip voor de niet-rokers, maar moet het nu weer zo drastisch ?? Volg dan het voorbeeld van KAA Gent en maak een rookvrije familietribune, wat ik trouwens een geweldig idee vind. Maar nee, we viseren de rokers wel weer, als ge wil roken, doe dat dan maar op een ander waar ik er geen last van heb. En dan is men verwonderd dat de maatschappij verzuurd is 0_o

Aan diegenen die nu op de barricades staan te juichen om het rookverbod, jullie beseffen toch dat jullie bijdragen aan de onverdraagzame maatschappij van vandaag. En ja, ik begrijp dat jullie last hebben van ons roken, maar gun ons dan een speciaal rokers vak in plaats van ons gewoon volledig te bannen naar één of anders glazen hok, plezant zenne, wij voelen ons echt geliefd , DUH

En wat dan met alcohol ?? Ik heb nog geen vechtpartij zien ontstaan omdat iemand agressief was geworden van teveel sigaretten te roken, teveel alcohol integendeel, daar heb ik al veel dingen zien aan kapot gaan. En van teveel alcohol wordt je ook ziek zenne, levercirrose oa, maar nee, daar gaan we niet over beginnen hé.

Weet je wat, steek jij maar lekker je hoofd in het zand met een pintje in de hand, we zullen wij wel fier rechtop blijven roken,tenminste waar we dat nog mogen, wetende dat het niet goed is voor ons. En terwijl jij dan met je zatte botten een ongeval veroorzaakt, zullen wij nog een sigaret roken. Wat zegt u, niet iedereen kruipt dronken achter het stuur, awel, niet alle rokers steken een sigaret op in het bijzijn van kinderen.

Oh ja, potato potatoe, veeg voor uw eigen deur en als die proper is moogt ge van mij gerust  voor de mijne komen vegen, al vrees ik dat het daar dan lang vuil zal blijven liggen.

Arrogant, awel het is gepermitteerd.

De voorbije weken zag ik geregeld de commentaar (kritiek) passeren dat Anthony Vanden Borre arrogant is en even vaak ergerde ik mij aan die kritiek.

9 juli 2013, de oudste dochter en ik maken ons op om naar Walhain-een gehucht tussen Gembloux en Waver- te gaan om er een oefenmatch tegen Anderlecht te gaan volgen als voorbereiding op het nieuwe seizoen.

Om een lang verhaal kort te maken zijn we daar beland op de eretribune, de tickets waren besteld en bevestigd maar eens daar aangekomen waren ze blijkbaar zoek. Na in een Franse coleire te zijn geschoten, ik had toch wel ettelijke kilometers achter de rug, zijn we dus beland op de eretribune. Wat ik mij nog herinner van die match is dat vooral Nabil Jaadi toen indruk op mij heeft gemaakt en het was ook de laatste wedstrijd van Tom De Sutter voor paars-wit.

Ik denk dat er zelfs doelpunten waren van Cyriac en De Sutter, maar pin me daar niet op vast, waar ik het vooral over wil hebben is na de wedstrijd.

De scheidsrechter fluit af, de spelers begeven zich naar de kleedkamers tegemoet gelopen door tientallen kinderen voor foto’s en handtekeningen te bemachtigen, ik probeer vooral de dochter te volgen die Praet aan het volgen is en in mijn ooghoeken hou ik Anthony in de gaten. Als oud-gediende Anderlecht supporter ben ik vooral benieuwd hoe hij er momenteel aan toe is. Groot was mijn verbazing toen ik hem zag, ik kan het niet mooi omschrijven dus dan maar recht voor de raap, papperig, niet in vorm, gewoonweg vet. Waar was die vinnige ket naartoe van enkele jaren geleden, kreeg deze speler nog een tweede kans van Van Holsbeeck en co. Toch was mijn nieuwsgierigheid groot, welke mooie voetbalmomenten had hij ons in het verleden niet geschonken en Anthony bleef een speciaal plekje in mijn hart bewonen, nostalgie zeker. Dus stapte ik recht op hem toe en zei heel eerlijk tegen hem dat ik blij was dat hij terug was, hij beantwoorde met een zichtbaar opgeluchte “merci” en een stralende glimlach, één van de weinige keren dat ik hem zo vrij heb zien glimlachen en ik werd er oprecht een beetje blijer van. Wat er toen volgde zal ik nooit meer vergeten.

Terwijl de rest zich een weg naar de kleedkamer aan het wurmen was, begon Anthony rondjes te lopen met in zijn kielzog tientallen kinderen, ik kreeg er spontaan de beelden van Rocky in mijn hoofd. Hij bleef maar rondjes lopen, ondertussen was de rest al tot in de kleedkamer geraakt en toen een tijdje later de eerste speler gewassen naar buiten kwam, repte Anthony zich naar de douches om samen met de rest op de tijd te vertrekken.

Ik kan u verzekeren, die dag heb ik een eindeloos respect gekregen voor Anthony en heb toen ook tegen de dochter gezegd, die komt er wel, let op mijn woorden, daar gaan we nog van horen. Maanden later, op Neerpede na een open training, sprak ik hem terug aan. Weet je nog? Ja, toen op Walhain, antwoordde hij meteen, ik ben ook blij dat ik terug ben, gevolgd door weer die stralende glimlach van wederzijds respect. En meer hoeft dat niet te zijn, ik ga die “Walhain historie” niet eindeloos herhalen of blijven op teren. Maar ik wou ze wel even delen om de criticasters de mond te snoeren. Hoe meer ze hem arrogant gaan noemen, hoe meer hij op ballen zal gaan staan en ik vind het heerlijk!!  Ik vind het soms spijtig dat ik hem te weinig zie lachen, maar ik begrijp hem wel.

Dus dat hij soms “arrogant” is, zoals sommige het willen noemen, awel, van mij mag hij, hij heeft het recht verworven om kieskeurig te zijn en om aan iedereen te tonen dat hij er terug staat.  Amper een jaar later zit hij in Brazilië met de Rode Duivels, de bekroning op het harde werk. Geloof me, had u hem toen op Walhain gezien, u zou het nooit gedacht hebben.